Oprócz emigracji zarobkowej, spotkało mnie coś co moglibyśmy nazwać także emigracją wewnętrzną, a co było niemniejszym przeżyciem od tej zarobkowej. Zlikwidowałem ówcześnie budowaną sieć, wycofałem się z wszelkich projektów, oraz byłem odporny na wszelkie zachęty zajmowania się kwestiami społeczno-politycznymi, a te dotychczasowe zamknąłem szczelnie gdzieś w głębinach swojej pamięci.
Jednakże samo tylko zarabianie pieniędzy i walka na polu biznesowym jest czasem ciekawe, ale nie przynosi mi aż tyle radości. I do spełnienia siebie potrzebuję powrotu do tego, co zaniechałem. Z tą różnicą, że teraz śmiertelnie poważnie, a nie tylko jako jakieś hobby.
Natomiast to czego nauczyłem się podczas emigracji wewnętrznej, to to, że państwo to ja - dosłownie. A może dokładnie państwo to my - ja i mój najwierniejszy uczeń. W naszych głowach powstał zalążek państwa. I tym samym np. nie obchodzi mnie jakie państwa uznaje rząd Tuska, ja wiem jakie ja uznaję w swoim wirtualnym państwie. Nie obchodzi mnie też np. co mówi propaganda III RP, bo nie jest to moje państwo, ja mam swoją własną propagandę. Bez względu jak długa będzie droga do jej urealnienia w faktyczne państwo.
Moje wirtualne państwo jest jak wirus - do egzystencji musi przejąć faktyczne państwo i zainfekować je swoimi pomysłami jak tylko możliwie się da, wcielać w realia, gdy ku temu nadarzy się odpowiednia okazja. Ktoś może powiedzieć, że to bezwzględne co mówię. To fakt. Ktoś może porównywać moje metody niejako do żydowskich. To z kolei już nieprawda. O ile cechuje i będzie mnie cechowała bezpardonowość do osiągnięcia swoich celów, to same cele nie są egoistycznie, a ja sam zdaję sobie sprawę, że władza w państwie powinna pochodzić od ludu, oraz nie chcę ogołacać z czego tylko się da przyszłego współtworzonego przez siebie państwa. Może można powiedzieć zatem bardziej o mnie w kategoriach szczepionki, niż wirusa.
